16 marca ’20

Szesnaste urodziny!

Nie przypuszczałam, że dzień szesnastych urodzin będę obchodzić w tak skromnym gronie i w tak dziwnych okolicznościach. Jeszcze parę dni temu nikt nie przeczuwał co może nas wszystkich spotkać.
Bracia przestali chodzić do szkoły, mama przestała chodzić do szkoły, szkoła przestała chodzić do mnie! W dniu szesnastych urodzin, oprócz życzeń i prezentów od dziadków, pożegnam się z nimi na kilka tygodni. Jak powiedzieli rodzice, sami nie wiedzą jak długo będzie trwała rozłąka od dziadków, nauczycielki, terapeutów, pielęgniarki i lekarzy oraz wszystkich tych, których było pełno w naszym domu.
To bardzo dziwne urodziny. Jeśli miałabym wybierać wymarzony prezent to – chciałabym najbardziej, by wszystko było po staremu. Jak dawniej – domu z moimi chłopakami, z dziewczynami, które mnie uczą i ćwiczą, z muzyką w tle, gdzie ludzie rozmawiają, śmieją się lub dyskutują, z listonoszem, kurierem, sprzątaczką na korytarzu, z sąsiadką karmiącą wróble wielkości gołębi, z samolotami, które lądują gdzieś niedaleko, ze spacerami po parku lub do sklepu … Nic szczególnego. Tak by było jak było. Normalnie. Poproszę.