18-21 lutego ’14

Do sportów zimowych podchodzę z olbrzymią rezerwą. Nie tarzam się w śniegu i nie znoszę zimna. Dla mnie to, że nie ma śniegu jest pewnego rodzaju dobrodziejstwem. Dzięki takiej aurze mogłam zimą „zdobywać góry” osiągając w połowie lutego wysokość ponad 600 metrów! Jeśli klikniecie w baner powyżej tekstu zobaczycie jak wyglądała moja wędrówka po Karkonoskim Parku Narodowym. A wieczorami, wraz z rodzicami i przyjaciółmi, rozpalaliśmy kominek, słuchaliśmy dźwięków gitar (brawa dla wujka Marka i trochę dla taty) oraz rozmawialiśmy z ciocią Laurką o wielu ważnych lub mniej ważnych sprawach. Och ten Jagniątków, taki spokojny i uroczy zakątek świata.